Wskazanie, czym są zasady techniki prawodawczej można sprowadzić do takich pojęć jak: zasady, reguły, wytyczne. Odnoszą się one do tworzenia aktów normatywnych przez uprawnione do tego organy władzy publicznej. Zasady te nazywane są również dyrektywami legislacyjnymi. Określają one, jak poprawnie powinien zostać skonstruowany akt prawny. Ustanowienie ich gwarantuje poszanowanie praw, które chronione są przez prawodawcę, a w szczególności zapewnia właściwą ochronę praw jednostek. Dlatego też jest to tekst prawny o szczególnym znaczeniu.

Zasady techniki prawodawczej stanowią załącznik do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz.U. z 2016 r. poz. 283), wydanego na podstawie art. 14 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz.U. z 2021 r. poz. 178) Jest to zatem akt o mocy powszechnie obowiązującej. Pomimo, że Zasady techniki prawodawczej odnoszą się przede wszystkim do aktów prawnych powszechnie obowiązujących, a w szczególności ustaw i rozporządzeń, to formułują one również zasady tworzenia aktów o charakterze wewnętrznym. Ponadto, jeżeli chodzi o zakres podmiotowy omawianego rozporządzenia, to

Pierwszy dział zasad techniki prawodawczej dotyczy projektu ustawy. Zawarte w nim zostały reguły projektowania ustawy. Załącznik wymienia następujące dyrektywy poprawnego tworzenia projektu ustawy:

  1. Ustawa powinna wyczerpująco regulować daną dziedzinę spraw, nie pozostawiając poza zakresem swego unormowania istotnych fragmentów tej dziedziny;
  2. Ustawa powinna być tak skonstruowana, aby od przyjętych w niej zasad regulacji nie trzeba było wprowadzać licznych wyjątków;
  3. W ustawie nie zamieszcza się przepisów, które regulowałyby sprawy wykraczające poza wyznaczony przez nią zakres przedmiotowy (stosunki, które reguluje) oraz podmiotowy (krąg podmiotów, do których się odnosi);
  4. Ustawa nie może zmieniać lub uchylać przepisów regulujących sprawy, które nie należą do jej zakresu przedmiotowego lub podmiotowego albo się z nimi nie wiążą;
  5. Ustawa nie może powtarzać przepisów zamieszczonych w innych ustawach;
  6. Przepisy ustawy redaguje się zwięźle i syntetycznie, unikając nadmiernej szczegółowości, a zarazem w sposób, w jaki opisuje się typowe sytuacje występujące w dziedzinie spraw regulowanych tą ustawą;
  7. Przepisy ustawy redaguje się tak, aby dokładnie i w sposób zrozumiały dla adresatów zawartych w nich norm wyrażały intencje prawodawcy.
  8. W ustawie należy posługiwać się określeniami, które zostały użyte w ustawie podstawowej dla danej dziedziny spraw, w szczególności w ustawie określanej jako „kodeks” lub „prawo”.

Są to jedynie przykładowe dyrektywy określone w zasadach techniki prawodawczej, bowiem zakres tego opracowania nie pozwala na tak szczegółową interpretację wspominanych dyrektyw. 

Sfinansowano przez Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego ze środków Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018 – 2030