Izba
Pozbawienie pracy w wyniku składania fałszywych zeznań
Art. 8 EKPCz
„1. Każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji.
2. Niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne lub dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób.”
Art.13 EKPCz
„Każdy, czyje prawa i wolności zawarte w niniejszej konwencji zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka odwoławczego do właściwego organu państwowego także wówczas, gdy naruszenia dokonały osoby wykonujące swoje funkcje urzędowe.”
- Naruszenie art. 8 EKPCz [jednomyślnie]
- Naruszenie art. 13 EKPCz w zw. z art. 8 EKPCz [jednomyślnie]
Skarżąca była pracownikiem socjalnym a w 2012 r. rozpoczęła współpracę z władzami lokalnymi. i została wezwana jako profesjonalny świadek w postępowaniu w sprawie opieki nad dziećmi, dotyczącym domniemanego wykorzystywania seksualnego pewnego rodzeństwa.
W wyroku z października 2014 r. sędzia odrzucił zarzuty dotyczące wykorzystywania seksualnego. W szczególności stwierdził, że Skarżąca była głównym podżegaczem w przedsięwzięciu mającym na celu uzyskanie dowodów potwierdzających zarzuty; że okłamała sąd w sprawie ważnych aspektów dochodzenia oraz że poddała jedno z zaangażowanych dzieci wysokiemu poziomowi emocjonalnego znęcania się.
Po ogłoszeniu wyroku, ale przed jego uprawomocnieniem, sędzia przeprowadził serię przesłuchań, podczas których odniósł się do uwag Skarżącej dotyczących wyroku, w tym decyzji o nieprzyznaniu jej anonimowości. W rezultacie do tekstu wyroku wprowadzono pewne zmiany.
W listopadzie 2014 r. sędzia wskazał, że wszystkie sprawy dotyczące Skarżącej powinny być dokładnie zbadane. Skarżąca została poinformowana, że jej praca we władzach lokalnych dobiegła końca i została poproszona o odejście. Zgodnie z warunkami umowy Skarżącej, w przypadku oszustwa, nieuczciwości lub poważnego uchybienia, organ lokalny miał prawo, bez uprzedzenia i bez ponoszenia odpowiedzialności, polecić jej zaprzestanie pracy w dowolnym momencie.
Skarżąca skontaktowała się z firmą, która pośredniczyła między agencją personalną a władzami lokalnymi, aby zapytać o powody, dla których powiedziano jej, że nie może wrócić do pracy. Poinformowano ją tego samego dnia, że jej odejście z władz lokalnych pozostawało w związku z informacjami dostarczonymi w związku z krytycznym orzeczeniem sądowym z czasów pracy Skarżącej w innym miejscu. Organ lokalny i skarżąca wnieśli apelację od wyroku.
Po wydaniu wyroku przez Sąd Apelacyjny, Skarżąca rozważała wniesienie roszczenia w celu uzyskania odszkodowania. Nawiązała kontakt z adwokatami i jeden doradził, że powodzenie jakiegokolwiek roszczenia będzie zależało od udowodnienia, że sędzia Sądu Rodzinnego działał w złej wierze.
Aby dokonać takiej oceny wskazał, że musiałby zobaczyć wyrok w punktach, transkrypcję rozprawy i korespondencję Skarżącej z sędzią. Jednakże, przepisy procedury rodzinnej zabraniały ujawnienia niezatwierdzonego projektu wyroku w postępowaniu opiekuńczym, a wyrok Sądu Apelacyjnego podlegał nakazowi ograniczenia sprawozdawczości. W konsekwencji, gdyby Skarżąca podzieliła się treścią wypunktowanego wyroku ze swoimi doradcami prawnymi, groziłaby jej sankcja karna.
Skarżąca zwróciła się zatem do sądów krajowych o zmianę ograniczenia w ujawnianiu dokumentów jej doradcom prawnym oraz nakazu ograniczenia sprawozdawczości. Wnioski te zostały rozpatrzone pozytywnie i jej przedstawiciele dokonali przeglądu odpowiednich dokumentów.
W celu wniesienia skargi do Trybunału, Skarżąca musiała ponownie wystąpić do sądów krajowych, tym razem o zezwolenie na ujawnienie projektów wyroków dotyczących jej sprawy. Zezwolenie zostało udzielone.
Władze lokalne przekazały sprawę do organu nadzorującego działalność zawodową Skarżącej, , który wszczął dochodzenie w celu oceny jej zdolności do wykonywania zawodu pracownika socjalnego , jednak później rada potwierdziła, że dochodzenie nie będzie kontynuowane.
W kwietniu 2015 r. u Skarżącej zdiagnozowano fibromialgię spowodowaną przebywaniem przez nią w ,,dużym stresie”. W tym samym miesiącu została oceniona przez władze Zjednoczonego Królestwa jako niezdolna do poszukiwania pracy. Od tego czasu otrzymuje zasiłek i nadal jest niezdolna do pracy ze względu na zły stan zdrowia.
W raporcie z listopada 2018 r. psychiatra zauważył, że ustalenia sędziego Sądu Rodzinnego były dla Skarżącej ,,wysoce traumatycznym doświadczeniem”, które wywołało zespół stresu pourazowego. Zdiagnozowano u niej lęk i depresję, a jej stan psychiczny uznano za mający wpływ na jej zdrowie fizyczne.
- Skarżąca nie miała dostępu do skutecznego środka odwoławczego na poziomie krajowym, który byłby w stanie odnieść się do istoty jej skargi z art. 8 i na mocy którego mogłaby uzyskać odpowiednie zadośćuczynienie. (§ 73)
24.000 EUR
60.000 EUR
Ustawa o prawach człowieka z 1998r.
Sekcja 4 ust. 2 Ustawy o prawach człowieka stanowi, że sądy krajowe mogą wydać oświadczenie o niezgodności, jeżeli są przekonane, że przepis prawa pierwotnego jest niezgodny z prawem konwencyjnym.
Art. 6 ust. 1 Ustawy o prawach człowieka stanowi, że działanie władzy publicznej w sposób niezgodny z prawem konwencyjnym jest niezgodne z prawem. Sekcja 6(3) wyjaśnia, że „władza publiczna” obejmuje sąd lub trybunał oraz każdą osobę, której niektóre funkcje są funkcjami o charakterze publicznym.
Artykuł 7 ust. 1 stanowi, że osoba twierdząca, że władza publiczna działała w sposób niezgodny z prawem zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o prawach człowieka, lub że proponuje ona działanie w taki sposób, może wszcząć postępowanie przeciwko władzy publicznej lub powołać się na dane prawo konwencyjne w jakimkolwiek postępowaniu sądowym. Może ona wszcząć postępowanie lub powołać się na prawo konwencyjne tylko wtedy, gdy jest lub byłaby ofiarą bezprawnego działania.
Art.8 EKPCz; art.13 EKPCz; zwolnienie z pracy; wykorzystanie seksualne
Wiktoria Dzioba
Sfinansowano przez Narodowy Instytut Wolności - Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego ze środków Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018 – 2030

